Fam. Spreuwenberg (Breda)

Tijdens de hele reis werd de adrenaline omhoog gestuwd. Een gevoel van aanhoudende extase. Maar dan zonder drank of drugs. De indianen in de hoofdstad Quito zijn dan wel arm, maar voor onze begrippen ook heel exotisch. Prachtige vrouwen met een cappuccino kleurige huid. Gedrapeerd in de sierlijke gewaden, waarvan de kleuren afhankelijk zijn van de stam waartoe ze behoren. En haren in volle zwarte strengen die als slingers van zijdeglans tot hun heupen reiken. Galapagos is een wereld die nergens anders bestaat. De zeeleeuwen, de pelikanen, de zeeleguanen, de Darwinvinken, ze komen je allemaal nieuwsgierig begroeten en besnuffelen. En de scholen pijlstaartroggen hebben hun kinderen meegenomen en zwemmen gezellig een stukje met je op. De rifhaaien doen hun middagdut, maar werden bij onze komst gewekt door een jonkie die wel zit had in wat keet. Je staat er dan toch van te kijken hoe groot die beesten zijn. Maar wat het meest indruk heeft gemaakt: wij zijn dier tussen de dieren. Je ziet het, je voelt het. Wat anderen daar ook van zeggen. Hoe ik dat weet? De dieren accepteren dat ik er ben. Zij lopen niet weg. En ik ook niet. Voor niemand bang.